motherhood

Έχω ένα μικρό αδελφό οκτώμισι χρόνια μικρότερο μου..από καιρό έχω πάψει να τον νιώθω αδελφό, τον νιώθω περισσότερο σαν γιο μου. Και παραδέχομαι ότι είναι πολύ, πολύ δύσκολο να έισαι μάνα. Να έχεις την έγνοια αν θα γίνει άδρωπος, να εν καλά, να προσέχει. Τα χριστούγεννα που ήρτε για διακοπές αππωμένος που την ανεξαρτησία που γεύτηκε ξαφνικά, είχε ένα στυλ του, σιγά να μεν σε λάβω εσέναν υπόψη!! Ήταν βασικά πολλά παλιόπαιδο ζε θρασύς. Έφκαινεν κάθε νύχτα, αρκούσε να έρτει σπίτι, εννοείται ότι εν εδιούσε λοαρκασμό..Ενευρίασε με..τζε είπα του το, επροσπάθησα να του παραντζείλω. Εν είσαι ο αρφός που άφησα πίσω εγώ είπα του, φέρτον νου σου τζ' έπαρτον. Άτε να δώ, μα ποιος νομίζεις ότι είσαι τζε έσιεις έτσι υφάκι. Εν τζε μόνον τα έξω, να είσαι σοβαρός, να ασχολήσε με τις σπουδές σου κλπ.. Τώρα να δούμεν αν θα πιάσουν τόπο. Τζε σκέφτουμαι τζε ερωτώ..αν κάμω έτσι με τον αρφό μου..τι στο καλό θα κάμω άμα έχω δικά μου μωρά; Φρίκη!!!!